آغوش امن

پنج شنبه 21 خرداد 1394

23 شعبان المعظم

روزهای ماه رسول رحمت صلی الله علیه و آله یکی پس از دیگری آمدند و رفتند. دفتر عمر ما ورق به ورق گذشت اما چقدر کم از این روزهای پربرکت بهره بردیم.

به حال و گذشته که فکر میکنم در خلقت موجودی به نام «زمان» در تحیر میمانم.

 زمان حال! همان زمان حال که بعضی لحظه هایش آنقدر برایمان سخت است که انگار اصلا نمیخواهد تمام شود. انگار تمام دنیایمان در آن لحظه خلاصه شده است. ممکن است نگاهمان به کوچکی یک ثانیه! یک دقیقه! یک ساعت! کوچک شود و دنیا و آخرتمان برای همان زمانی که در آن هستیم خراب شود.

زمان گذشته! همان زمان گذشته که وقتی به آن نگاه میکنیم گویا فقط چشم بر هم گذاشتنی بوده است. زمان های سخت، زمان های آسان، خوش و ناخوش همه با هم آنقدر سریع آمدند و رفتند که انگار نسیمی به صورتمان وزیدن گرفته و رفته است.

و ما مانده ایم... زمانی که گذشت... و دستهایی که... دستهایی که... دستهایی که

اما دستهایی که چه؟!!

پر هستند یا خالی؟ توشه ایی دارند؟ کمی نور؟ اندکی صبر؟ مقداری تقوا؟!!...

و زمان آینده!همان زمان آینده ای که ممکن است به فاصله قدم برداشتنی تمام شود.

کاش دو بال علم و عمل برای پرواز به یاریمان می آمدند تا از خط زمان میگذشتیم و به آسمان ایمان پناه میبردیم.

فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَيْكَ وَ وَقَفْتُ بَيْنَ يَدَيْكَ

به من رخ بنمای که [از همه جهان و جهانیان] به سوی تو گریخته‌ام و در پیشگاهت ایستاده‌ام

 و کاش اگر در تقویت علم و عمل و ایمانمان از خط زمان جا ماندیم از رحمتش غافل نمانیم. چشمانمان را با عشق و توکل به آسمان بدوزیم

آغوش الهی تنها آغوش امنی است که ما را به پرواز درخواهد آورد.

إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي وَاقِفَةٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ فَقُلْتَ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ تَغَمَّدْتَنِي بِعَفْوِكَ

خدايا!گويى من با همه هستى‏ام در برابرت ايستاده ‏ام،درحالى‏ كه حسن اعتمادم بر تو،بر وجودم سايه افكنده است،و آنچه را تو شايسته آنى بر من جارى كردی‏ و مرا با عفوت پوشانده ‏اى.