راه رفتن

چهارشنبه

20 فروردین 1393

9 جمادی الثانی

از چها رشنبه هفته قبل که همه خونه مامانم جمع بودیم تا یک روز قبل از سفرش کنارش باشیم یک هفته گذشته. چه روزی بود اون روز. پر از سر و صدا و شور و هیجان و ساک بستن برای مامان. تازه شب هم رفتیم مسجد و برای مراسم شب شهادت تا آخرش موندیم.

تا بیایم خونه و شام بخوریم و بریم تو رختخواب ساعت 12 شده بود. من و علی آقا و زینب جون موندیم خونه پیش مامان و بابا، داداش اینا رفتن خونه خودشون اما بقیه رفتن خونه الهه اینا که چسبیده به خونه مامانمه. زینب جون من که معمولاساعت 12 میخوابه اون شب هر کار میکردم نمیخوابید. میدونستم خونه الهه هنوز کسی نخوابیده برای همین رفتم اون طرف. تا ساعت 3 زینب خانوم و خواهرزاده محترمش حنانه خانوم نخوابیدن و نذاشتن ما هم بخوابیم. ساعت 5 هم بیدار شدیم و رفتیم فرودگاه. با مامان عزیزتر از جانم خداحافظی کردیم. مامان روانه دیار عاشقان شد. روز شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها به حرم امیرالمونین علیه السلام مشرف شد. و الان هم در کربلا مستقر شده و تا جمعه برمیگرده به امید خدا. چند باری که باهاش حرف زدم متوجه شدم اوضاعش خوبه و چندتا دوست صمیمی پیدا کرده تو کاروان و داره بهش خوش میگذره فقط سینه درد و سرفه داره که باید وقتی اومد سریع برای درمان اقدام کنیم.

از زینب عزیزم بگم که از 2 روز پیش دیگه خودش به تنهایی بلند میشه وایمیسه و چندتا قدم برمیداره و بعد میفته زمین. اما تو همین چندتا قدم انگار داره تو آسمونا پرواز میکنه از خوشحالی.

دیروز الهه (خواهرم) با دخترش حنانه جون که 20 روز از زینب ما کوچیکتره و مهدیه (دوستم) با پسرش حسین آقا که 5 ماهشه خونه ما بودن. نگهداری 3 تا بچه در کنار هم تجربه جدیدی بود. سخت اما شیرین. نتیجه اش هم این بود که آخر شب 3 تامون از خستگی هلاک بودیم اما اصلا نفهمیده بودیم کی زمان گذشته و شده 11- 12 شب؟!

زینب همون ساعت 12 دیگه از خستگی بیهوش شد و تا الان که 9 و نیم صبحه یکسره خوابیده عزیز دل من

چندتا از عکس هایی که تو آتلیه گرفتیم:

دخترکم از اینکه تونستی به تنهایی بایستی ذوق زده شده بودی

اینم با لباس عروس خوشگلت روی صندلی

دخترم بین گلها

بین پوشالهای توی گاری

چمدان عروسک ها

قلب منی با این ژست های خوشگلت دخترکم