شب تاریک و بیم موج و گردبادی چنین هایل

چهارشنبه 30 مهر 93

27 ذی الحجه

دیشب شب سردی بود.

در زندگی من و تو طوفانی به پا بود که تا به حال سابقه نداشت.

گوشهای نازنین تو هوهوی آزاردهنده ای را شنید که تا به حال هرگز نشینیده بود و چشمان پاک و معصومت دیدن اخم ها و اشک هایی را تجربه کرد که غبار را برایش به ارمغان می آورد. در تب و تاب بادهای سهمگین به این طرف و آنطرف رفتیم تا اینکه من تسلیم شدم و تو را رها کردم.

و خودم در میان سیاهی و تاریکی رها شدم.

باران میبارید اما از پاکی خبری نبود. چشمهایم شسته نمیشد. باز هم همه چیز سیاه و تاریک بود. راه میرفتم اما مقصدی نداشتم. پناهم خداست اما خدا که خانه ای در خیابانهای شهر من نداشت.

پس راه رفتم و راه رفتم.

هوهوی باد نبود و رها شدن مرا آرام میکرد.

اما به زودی سروکله خرمگسان پیدا شد. نگاه های رنگی در آن تاریکی خوب دیده میشد اما بی اعتنا به آنها به راهم ادامه میدادم. تا اینکه یکی از این نگاه ها به خودش جرات داد و نزدیکم شد با لبخند گفت سلام. با تازیانه اخم جوابی نگرفت. کمی دور شد. به خیال رفتنش آسوده شدم. اما دوباره ناگهان صدایش پشت سرم بود. ایستادم. ایستاد. راه رفتم راه رفت. اما من انقدر طوفانی بودم که حتی نترسیدم. جنگیدم و نگاه رنگی و سلامش را پس گرفت و رفت.

به راهم ادامه دادم.

دخترک قشنگم نمیتوانستم بیشتر از این رهایت کنم. تو به من نیاز داری و من با جاذبه ای عجیب به شکل یک آهن به سمت نیاز آهن ربایی تو جذب میشوم و در رفع نیازت ذوب میشوم.

طوفان را دور کردم و به تو نزدیک شدم. در آغوشت گرفتم و به لطافت یک گل شکوفا شدم.

اما تو نازنین من نتوانستی طوفانها را تاب بیاوری. آرامشت به هم ریخته بود. از نیمه های شب با گریه بیدار شدی. سرفه هایت هم بند نمی آمد. دلم برایت تکه تکه شد که دردی نامفهوم میکشیدی.

تا اینکه با آمدن خبر یک طلوع دیگر تو هم کم کم به خواب آرام رفتی.

و امروز روزی دیگر است

و هنوز تا آمدن تاریکی زمان زیادی در راه است...