زینب بانو

دکتر گفته بود باباعلی به زودی مرخص میشود. بعد از اسباب کشی هنوز کارتن کتاب ها را باز نکرده بودیم. کارتن ها به شکل نامنظمی در اتاق رزمنده بود. دلم میخواست وقتی از بیمارستان به خانه برمیگردد دغدغه کار نداشته باشد. روضه حضرت رقیه سلام الله علیها گذاشتم و با مامانم بسم الله گفتیم و شروع به جمع کردن کتاب ها کردیم. هنوز خورده کاری های اسباب کشی مانده بود و مشغول کار بودیم. یک مرتبه دیدم ساعت از 3 نصف شب گذشته. خدای من وقتی میخواهی خودت را و خانه ات را برای کسی که مرد زندگی توست آماده کنی آنقدر داغ و پرحرارت میشوی و با انرژی کار میکنی که متوجه گذشت ساعت نمیشوی! خدایا من را ببخش وقتی خواستم خانه قلبم را برای آمدن یگانه مردی که امام و...

پنج شنبه 12 آذر 1394 امروز تعداد زیادی ملاقاتی به دیدن باباعلی رزمنده ما آمدند. قلبا از همه آنها ممنون هستم. دوستم مهدیه جون که همسرش سفر کربلا بود خانه نرفته آمدند بیمارستان دیدن رزمنده. بعد از ساعت ملاقات هم دوست مهربان و فداکارم با اصرار فراوان زینب را با خودش برد تا با داداش حسین برای پارک و گردش بروند. واقعا نمیدانم باید چطور از آنها تشکر کنم. دوستم آنقدر با زینب خوب ارتباط برقرار میکند و به او محبت میکند که دخترک من بیشتر از من از خاله مهدیه اش حرف شنوی دارد. و به راحتی ساعت ها کنار خاله مهدیه بدون بهانه گیری میماند و با داداش حسین بازی میکند. الهی شکر! خدایا برای همه نعمتهات ممنونم. برای همه آدمهای نازنینی که مثل فرشته اند ...

وقتی خانه را به قصد بیمارستان ترک میکردم آنقدر عجله داشتم که اصلا به زینب بانو توجه نکردم. وقتی رزمنده را بعد از آنژیو دیدم و برگشتم خانه زینب بانو آرام در حال بازی کردن بود. مامان نگران و مضطرب با چشمهای قرمز منتظر ما بود. زینب معصومانه به چشمانم نگاه کرد و گفت: خیلی گیریه کَ دم. مامان سر تکان و داد و گفت: نمیدونی چیکار کرد! شما که رفتین آنقدر گریه کرد و خودش رو به در کوبید و گفت من بابامو میخوام که اشک من رو درآورد... ایام اربعین و گریه یک دختر که نزدیک به سه سالشه برای بابایش، چقدر دردآور است... ...

چهار شنبه 11 آذر 1394 20 صفر. اربعین صبح به بهانه دیدن پزشک به دیدار رزمنده رفتم. رنگ رخسار نازنینش گرفته است و درد دارد. اما با مهربانی و لبخند ما را میبیند. اولین حرفش این است که دیشب خوابیدی؟ رنگت پریده. صبحانه خوردی. من دوباره بغض میکنم. در همه این 6 سال زندگی مشترک او به من صبحانه داده. حتی روزهای سخت درس و کار با عجله صبحانه من و زینب بانو را فراهم کرده، سفره را پهن کرده و با سفارش فراوان که خوب صبحانه بخورید به سر کار رفته است. دستانش را محکم در دست گرفته ام و مرتب میگویم ان شاءالله چیزی نیست. بابای مهربان زینب بانو زود دلش برای دخترش تنگ شده میگوید زینب را بیاورید ببینم. ساعت 3 ساعت ملاقات است. از صبح که از اتاق بیرون...

آقا سعید می آید و من وقتی از نماز خانه به اورژانس میروم نگهبانی را در مسیرم نمیبینم. پله ها را میگذرانم و فاصله ها را میشکنم. رزمنده را به ccu منتقل کرده اند. درها بسته اند و چراغها خاموش هستند. از میان در نگاهی به داخل می اندازم. رزمنده آرام  خوابیده است و دستگاه های زیادی به او وصل شده است. دلم برایش پر میکشد. غم تنهایی مرا میگیرد. آرام از پله ها پایین میروم. با اصرار فراوان و تماس های پیاپی پدرم به خانه شان میرویم. و من شروع میکنم به پیام دادن برای رزمنده. میدانم گوشی او در کیف من کنار خودم است اما باز هم وقتی پیام ها را به نام او و برای او میفرستم امید در دلم زنده میشود. کنار زینب بانویم مینشینم. مامانم او را به حمام برده، غذایش ...

سه شنبه 10 آذر 1394 19 صفر همه متخصص های قلب که شناسایی کردیم در مسافرت به سر میبرند. من، همسرم، زینب بانو و پدرم حدود ساعت 4 به سمت بیمارستان تخت جمشید که بیمارستان خصوصی و مجهزی است میرویم. اورژانس باباعلی را معاینه میکند و میگوید به احتمال زیاد قلب نیست چون علائم درد پشت، درد دست چپ و حالت تهوع ندارد. اما به پزشک دیگری برای بررسی بیشتر ارجاعمان میدهد. اکو را به متخصص قلب نشان میدهیم و میگوید طبیعی است اما چون باباجون موقع راه رفتن و دویدن احساس درد دارد باید تست ورزش بدهد. بابا علی وارد اتاق میشود و من مشغول زینب بانو هستم که بسیار خسته شده است. تست طول میکشد و من نگران میشوم. وقتی زینب را روی صندلی انتظار رها میکنم و وارد اتاق...

دوشنبه 9 آذر 1394 18 صفر باباعلی به شدت در میان امواج سهمگین کار، درس، تحیقیق، پروژه های سنگین و ارائه های بزرگ شناور است. شکرخدا خوب شنا میکند اما دقیقا به همین خاطر آنقدر پیشنهاد کاری دارد که من میترسم در این دریای متلاطم نفس کم بیاورد. من و زینب بانو هم خیلی وقتها به این قهرمان شنا نیاز داریم که متاسفانه لحظه لحظه هایش با کار و مطالعه پر شده است. این روزها که عاشقان و عارفان برای پیاده روی اربعین راهی سفر عشق شدند و برادر من و مادر همسرم هم مسافر این سفر هستند من برای پرکشیدن با پای پیاده و دست خالی بیتاب بودم. اما چه میتوانستم بکنم با همسر قهرمانی که با آرامش میگفت باور کن کار من جهاد در راه خداست و تو...

پنج شنبه 28 آبان 1394 7 صفر از خانه ای که خیلی دوستش داشتم دل کندم. خانه ای که بسیاری از خاطرات خوش روزهای مادرانه را در آن گذراندم. خانه ای که در آن شاهد چهار دست و پا رفتن، تقلا و تلاش کردن و ایستادن، و بالاخره راه رفتن دخترم بودم. خانه ای که به آن عادت کرده بودم. خانه ای که نزدیک به پارک بود و من به راحتی دخترم را برای تفریح و بازی بیرون میبردم. خانه ای که به مراسم های هیئت خیلی نزدیک بود و به راحتی میتوانستم با دخترم به آنجا بروم. زینب بانو را خیلی ها میشناختند از سوپری روبروی خانه تا داروخانه کوچه پایینی همه با دخترم دوست شده بودند. ... من احساس آرامش و ا...